برای اسرائیل باید روشن باشد که وقتی حمایت چاک شومر را از دست می‌دهد، یعنی حمایت کل آمریکا را از دست داده است. با این حساب، همچنان به نظر می‌رسد که دولت بایدن تا حدودی نسبت به اقدامات اخیر دولت نیانیاهو بی تفاوت است و عجله چندانی برای واکنش نشان دادن به بی توجهی، کله شقی و بی اعتنایی وی نسبت به منافع آمریکا ندارد. تیم بایدن به آنچه از ماه نوامبر در حال رخ دادن است با صبر و طمانینه نگاه می‌کنند: نتانیاهویی که مصمم به یک زورآزمایی تمام عیار با بایدن است.

شخص رئیس جمهور آمریکا اذعان کرده که دقیقا می‌داند نتانیاهو دارد چه می‌کند. اما واکنش‌های او نشان نمی‌دهد که وی درک خود از اقدامات نتانیاهو را وارد جهت گیری و سیاست گذاری دولت خود نکرده باشد.

۳ انگاره به ظاهر منطقی، اما مخدوش و نادرست رویکرد همراه با خونسردی دولت بایدن در قبال نتانیاهو را شکل می‌دهد. اولین فرض این است که آن‌ها اطمینان دارند نتانیاهو را می‌شناسند و او را درک می‌کنند. هر چه باشد، او یک سیاستمدار شناخته شده با ویژگی‌های روحی و سیاسی آشناست و به زبان انگلیسی سخن می‌گوید، هرچند با لهجه غلیظ جمهوری خواهان.

شخص بایدن بیش از ۳۰ سال است که نتانیاهو را می‌شناسد، اما به نظر می‌رسد که درباره اسرائیلی که دیگر وجود خارجی ندارد آنچنان نوستالژیک می‌اندیشد که در حال نادیده گرفتن تجربه‌های منفی متعدد اسلاف و دوستانش، یعنی بیل کلینتون و باراک اوباما و حتی شخص خودش است.

نتانیاهو تمام حقیقت را درباره اسرائیل‌ها و جنگ غزه به بایدن نگفت. آمریکا در نهایت متوجه شد. نتایناهو یک اتحاد غیرقابل گسست را در هم شکست. بله دولت آمریکا او را می‌شناسد، اما این تصور که می‌توان از افکار او رمزگشایی کرد، انچه در پس رفتار‌های ضد و نقیض او می‌گذرد را دید، جلوی اقدامات فریبکارانه او پیش دستی کرد و دروغ هایش را برملا نمود و نهایتا او را مدیریت کرد، خیال خام و خود فریبی است. به ویژه در مقطعی که وابستگی اسرائیل به ایالات متحده در بالاترین زمان خود است. دولت بایدن نمی‌تواند چنین کاری انجام دهد. استعداد نتانیاهور در فریبکاری و دورویی بسیار فراتر از توانانیی دولت بایدن برای خواندن دست نتانیاهو است.

تردیدی نیست که دلسوزی بایدن برای اسرائیل واقعی است، اما هرچند تمایز مصنوعی بین "اسرائیل" و "نتانیاهو" از نظر سیاسی و روانشانسی منطقی به نظر می‌رسد، اما این موضوع بر سیاست عملی آمریکا تاثیری نداشته، به خصوص زمانی که بایدن از رو کردن بلوف نتانیاهو و معرفی او به عنوان دشمن ایالات متحده امتناع می‌ورزد. شناختن او یک چیز است و رو کردن دست او در بلوف‌هایی که می‌زند امری دیگر.

فرض دوم این است که حسن نیت اسرائیل دوستانه بایدن قوی و غیر قابل خدشه است و این او را در برابر هرگونه برخورد نامطلوب دولت اسرائیل واکسینه می‌کند. دولت بایدن به اشتباه تصور می‌کند که محبوبیت رئیس جمهور در اسرائیل از ۷ اکتبر به این طرف یک سرمایه سیاسی است که می‌توان آن را به یک اهرم فشار سیاسی تبدیل کرد. این تصور نیز اشتباه است. محبوبیت در دنیای سیاست یک مطاع رو به زوال است و از قضا نتانیاهو نیز سخت مشغول تضعیف این محبوبیت بایدن است. در حقیقت، وی در متقاعد نمودن بسیاری از شهروندان اسرائیلی به اینکه بایدن "در حال اعمال فشار بر اسرائیل است" موفق عمل کرده است. بر پایه کدام مدرک؟ با کدام شاهد؟ نیازی نیست. کافی است این گزاره را هر روز با صدای بلند اعلام کنید تا مردم شروع به باور کردن این ادعای ساختگی کنند.

نتانیاهو از ماه اکتبر با صبر و حوصله در حال ایجاد بنیان‌های یک شکاف آشکار با رئیس جمهور آمریکا بوده است. این اقدام از پیش طراحی شده بوده و ارتباطی با اقدامات بایدن ندارد. وی بار‌ها درخواست‌های امریکا در خصوص توقف جنگ را نادیده گرفته و علنا ایده‌های آمریکایی در مورد "غزه پس از جنگ" را مورد تمسخر قرار داد. این بی توجهی و حتی تقابل با نگاه منطقه‌ای کلی بایدن محسوب می‌شد و موضع آمریکا در قبال دولت آینده فلسطینی را به واقعیتی جایگزین تبدیل می‌کند که شخص نتانیاهو در برابر تحمیل آن قهرمانانه ایستادگی می‌کند. هرگز فشاری وجود نداشته و هیچ کس در واشنگتن حتی برای ثانیه‌ای تصور نمی‌کند که یک کشور فلسطینی در این مرحله قابل اجرا باشد یا بتواند بر اسرائیل تحمیل گردد.

سومین فرض نادرست این است که بایدن، به رغم دلسوز بودن در قبال اسرائیل، باید از رویارویی با اسرائیل و نتانیاهو امتناع کند و از این طریق در سال منتهی به انتخابات دل یهودیان آمریکا را به دست بیاورد. هیچ گزاره‌ای نمی‌تواند اشتباه‌تر از این باشد. 

روند‌های رای دهی یهودیان امریکا در انتخابات ریاست جمهوری این کشور از یک الگوی ثابت پیروی کرده است: از سال ۱۹۱۶ تقریبا ۷۰ درصد از یهویدیان به کاندیدا‌های دموکرات از وودرو ویلسون گرفته تا جو بایدن رای داده اند. جمعیت یهودیان آمریکا حدود ۶ میلیون نفر یعنی بین ۱.۸ تا ۲.۳ درصد کل جمعیت ۳۳۵ میلیونی این کشور است. از این جهت وزن رای دهندگان یهودی در انتخابات سراسری نسبتا پایین است. یهودیان آمریکا عمدتا دارای وابستگی بالایی به اتحادیه‌های تجاری هستند و از الگو‌های رای دهی شهری تبعیت می‌کنند. 

در انتخابات‌های اخیر آرای اکثریت یهودیان به سبد دموکرات‌ها ریخته شده است. بیل کلینتون در سال‌های ۱۹۹۲ و ۱۹۹۶ به ترتیب ۷۸ و ۸۰ درصد آرای یهودیان را به خود اختصاص داد. اوباما نیز در دو انتخابات ۲۰۰۸ و ۲۰۱۲ به ترتیب ۷۸ و ۷۰ درصد رای رای دهندگان یهودی را جلب کرد. هیلاری کلینتون و جو بایدن هم در دو انتخابات اخیر ۷۵ و ۷۰ درصد آرای یهودیان را به خود اختصاص داده اند.

اعداد و ارقام مشخص است و حکایت از یک گرایش صریح و بدون ابهام دارد. اما این اعداد یک موضوع مهم را بیان نمی‌کند: یهودیان امریکا به اسرائیل رای نمی‌دهند. نظرسنجی‌ها و تحقیقات متعددی که انجام گرفته حکایت از ان دارد که یهودیان آمریکا به موضوعاتی همچون بهداشت و درمان، حق تولید مثل زنان، اقتصاد و مقابله با جرائم رای می‌دهند. اسرائیل هرگز جزء ۵ اولویت این گروه اقلیت نبوده است. از این جهت تفاوتی میان ان‌ها و هیچ گروه دیگری در آمریکا نیست، اما آن‌ها وفادارترین و ثابت قدم‌ترین سبد رای دموکرات‌ها در بین گروه‌های مختلف رای دهنده را تشکیل می‌دهند. اگر بایدن و مشاورانش به این ارقام اعتماد ندارند، باید با جری نادلر، عضو مجلس نمایندگان آمریکا و رئیس انجمن حزبی یهودیان، یا چاک شومر صحبت کنند و در خصوص مواضع و روند‌های سیاسی جامعه یهودیان آمریکا از آن‌ها مشورت بگیرند.