به نقل از ناسا، در سال ۱۱۸۱ یک انفجار ابرنواختر نادر در آسمان شب ظاهر شد که برای ۱۸۵ روز متوالی قابل مشاهده بود. سوابق تاریخی نشان می‌دهند که این ابرنواختر مانند یک ستاره موقت در صورت فلکی «ذات‌الکرسی»(Cassiopeia) به نظر می‌رسد و به اندازه سیاره زحل می‌درخشد.

از آن زمان، دانشمندان تلاش کردند تا بقایای این ابرنواختر را بیابند. در ابتدا تصور می‌شد که این ممکن است سحابی اطراف تپ‌اختر موسوم به «۳سی۵۸»(3C 58) باشد اما بررسی‌های دقیق‌تر نشان دادند که تپ‌اختر از ابرنواختر سال ۱۱۸۱ قدیمی‌تر است.

در دهه گذشته، یک رقیب دیگر کشف شد. «پا ۳۰»(Pa 30) یک سحابی تقریبا مدور با یک ستاره مرکزی در صورت فلکی ذات‌الکرسی است. این سحابی در عکس جدید، با ترکیب تصاویر چندین تلسکوپ به نمایش در آمده است. این عکس، ترکیبی از داده‌ها را در سراسر طیف الکترومغناطیسی به کار می‌گیرد و یک نمای جدید و تماشایی را از بقایای ابرنواختر نشان می‌دهد. این عکس به ما امکان می‌دهد تا از دیدن همان جرمی شگفت‌زده شویم که بیش از ۸۰۰ سال پیش در آسمان شب اجدادمان ظاهر شده بود.

مشاهدات پرتو ایکس توسط رصدخانه «ایکس‌ام‌ام-نیوتون»(XMM-Newton) به رنگ آبی، وسعت کامل سحابی را نشان می‌دهند و «رصدخانه پرتو ایکس چاندرا»(CXO) به رنگ فیروزه‌ای روشن، منبع مرکزی آن را مشخص می‌کند. این سحابی به سختی در نور مرئی قابل مشاهده است اما در نور فروسرخ که توسط «کاوشگر نقشه‌بردار فروسرخ میدان وسیع»(WISE) به رنگ‌های قرمز و صورتی جمع‌آوری شده، می‌درخشد.

نکته قابل توجه، ساختار شعاعی موجود در عکس است که از گوگرد گرم‌ تشکیل شده و در نور مرئی می‌درخشد. این ساختار با تلسکوپ زمینی ۲.۴ متری «هیلتنر»(Hiltner) در «رصدخانه ام‌دی‌ام»(MDM Observatory) به رنگ سبز ثبت شده شده است. ستاره‌های پس‌زمینه عکس نیز که با تلسکوپ «پان-ستارز»(Pan-STARRS) ثبت شده‌اند، به رنگ سفید دیده می‌شوند.