بهاره موفقی: چشم‌های بی فروغش را به سقف دوخته و تنهایی‌اش را به آسمان گره زده است. فضا چنان هجمه‌ای از آه و حسرت را در خودش دارد که انگار تمام چهار ضلعی اتاق با اندوه و حسرتِ عمر رفته از او ساخته شده است. نفس هایش برای بالا آمدن، راه سختی را طی می‌کند و با دردی شبیه جان کندن آن را به بیرون پرتاب می‌کند. همان طور که ماسک اکسیژن را روی صورت نحیفش جابه جا می‌کند، با اندوهِ نگاهش مرا که عرض اتاق را قدم زدنان طی می‌کنم، بدرقه می‌کند. همان لحظه ماسک صورتش را برمیدارد و با لحنی ملتمسانه رو به من می‌گوید: «مریم هنوز نیامده؟ تورو خدا بگو بیاد». زن جوانی که مسئول مراقبت از اوست، پیش دستی می‌کند و با ناراحتی می‌گوید: «دخترش را می‌گوید. این بنده‌های خدا تنها دلخوشی‌شان از زندگی این هست که فرزندانشان به دیدن آن‌ها بیایند، اما بعضی‌ها همان را هم دریغ می‌کنند». این جا یکی از مراکز خانه سالمندان در مشهد است؛ جایی که مهربانی پدر و مادر‌های سالمند در حصار شیشه‌ای قاب گرفته شده و پرنورترین نقطه شهر شده است. به مناسبت هفته ملی سالمند سری به چند مرکز نگهداری سالمندان در سطح شهر زدیم و شرایط و وضعیت آن‌ها را بررسی کردیم.
 
هزینه‌های گران؛ ماهی ۱۴ تا ۱۸ میلیون، وی آی پی ۳۳ میلیون تومان!
به عنوان متقاضی در یکی از مراکز درباره هزینه‌های نگهداری از سالمندان سوال می‌کنم، مدیر مجموعه می‌گوید: «هزینه‌ها در اتاق‌های طبقه پایین ماهیانه ۱۶ میلیون تومان، طبقه بالا، چون بهتر است ۱۸ میلیون تومان و اتاق‌های وی آی پی ۳۳ میلیون تومان». آن گاه مدیر مجموعه برایم با آب و تاب از خدماتی صحبت می‌کند که در مرکز ارائه می‌شود؛ از حضور پزشک متخصص گرفته تا تهیه غذای رژیمی و... وارد ساختمان که می‌شوم زنان و مردان سالمندی را می‌بینم که در خلوت خود حجم تنهایی‌شان را بالا و پایین می‌کنند. در بدو ورود به مرکز دیگری، بویی ناخوشایند در فضا پیچیده است و نفس کشیدن را برایم سخت می‌کند. مدیر مجموعه مرا به طرف اتاق‌ها هدایت می‌کند که همان حین صدای ناله‌های پیرزنی از یکی از اتاق‌ها به گوش می‌رسد که در همهمه درد، به زمین و زمان ناسزا می‌گوید. وارد یکی از اتاق‌ها می‌شوم که حدود هشت نفر درآن مستقر شده اند. تخت‌ها تقریبا چسبیده به هم است و هر یک از سالمندان روی تخت رها شده‌اند. این جا فضا غریب است؛ خیلی غریب. از مدیر مجموعه درباره شرایط اتاق‌ها و هزینه‌های نگهداری سوال می‌کنم، می‌گوید: «در هر اتاق بین ۵ تا ۸ نفر مستقر هستند که قیمت آن ماهانه ۱۴ میلیون تومان است». در بازدیدم از مرکزی دیگر وارد اتاق‌ها که می‌شوم یکی از زنان سالمند برای این که او را پوشک کنند، مقاومت می‌کند و سر و صدا به راه می‌اندازد. با صدای لرزانش به زن جوانی که مسئول مراقبت از اوست، می‌گوید: «دخترم من هربار از انجام این کار شرمم می‌شود، دست از سرم بردارید. به رضا (اسم پسرش) زنگ بزن که مرا از این جا ببرد». مدیر این مرکز نیز هزینه‌های نگهداری را ۱۴ میلیون تومان اعلام می‌کند.
 
جای خالی مراکز دولتی نگهداری از سالمندان در کل کشور
مسعود فیروزی، مدیرکل بهزیستی استان نیز در گفتگو با «خراسان رضوی» ضمن اشاره به این که مراکز دولتی برای نگهداری از سالمندان در کل کشور وجود ندارد، می‌گوید: بر اساس اصل ۴۴ قانون اساسی و واگذاری مراکز به بخش‌های خصوصی، درحال حاضر بیشتر این مراکز به بخش غیردولتی واگذار شده است، اما این به معنای صرفا این نیست که بهزیستی هیچ حمایتی نمی‌کند. در بخش خصوصی خانواده‌ای که نیازمند هستند از دهک یک تا ۵ براساس مصوبه هیئت دولت هرسال شهریه به مراکز تعلق می‌گیرد. وی ضمن اشاره به افزایش تعرفه مراکز به دلیل بالابودن هزینه‌های نگهداری می‌افزاید: از طریق رایزنی‌ها سعی کردیم برای خانواده‌ها تا دهک ۵ یارانه ای، این شرایط را در نظر بگیریم. مکاتباتی نیز با بهزیستی کشور انجام گرفته و امیدواریم مبلغ شهریه پرداختی بهزیستی به مراکز بیشتر شود. وی با اشاره به این که سالمندی صرفا خطر نیست، به سالمندی پویا نیز اشاره و خاطرنشان می‌کند: ۴۰ مرکز شبانه روزی سالمندان و ۹ خانه حمایتی سالمندان در استان فعال است.