روزنامه اطلاعات نوشت:

براساس قانون اساسی ایران، قوای مجریه، مقننه و شوراهای شهر و روستا و حتی مجلس خبرگان رهبری وجاهت خود را مدیون مردم سالاری و جمهوریت نظام و قانون اساسی است، اما تاریخ جمهوری اسلامی ایران نشان داده است که در غیاب مردم، یک اقلیت ذینفوذ و صاحب منافع با در اختیار گرفتن امکانات مملکت، آرزوهای مردم را تباه و قانون اساسی را به تفسیری ناصواب، خدشه‌دار می‌کنند. مصالح عالیه نظام و مردم، اگر با تفسیر مضیق جمهوریت، به دست این جماعت بیفتد، اصالت جمهوری و ارزش‌های اسلامی، هر دو به مخاطره خواهد افتاد. پس تا چشم به هم بزنیم، ادوار تازه‌ای از انتخابات را در پیش‌روی خواهیم داشت. 

عدم شرکت اکثریت، معنایی جز سلب پایه‌های مردمی جمهوری اسلامی و حذف مردمسالاری و جمهوریت ندارد. ناامیدسازی مردم و تأکید بر لوایح حساسیت برانگیز، مقدمات همین اقلیت و ویژه‌خواران همراه آنان است تا با خیال راحت رقبای صلاح‌ اندیش، با تجربه، مؤمن و میهن‌دوست را حذف کنند و اختیار قانون و دولت را مطلقاً از آن خود سازند.

در شرایط کنونی که دولت به زحمت می‌تواند ضروریات و اولیات را برای مردم و کشور فراهم سازد، بیش از همیشه باید احترام و عزت ملت ایران را پاس بداریم. دیگر نمی‌توان با ادبیات و چشم‌اندازهای سابق، جامعۀ پیچیده و نسل‌های تازه را مخاطب قرار داد. استفاده از ابزارهای جبری علیه زنان و جوانان، علیه دانشگاهیان و کانون‌های مدنی نیز شایسته ایران عزیز ما در این شرایط نیست. دولت، روشن اندیشان، استادان و صاحب‌نظران، الزاماً باید افکار عمومی و خواست‌های مردم را به رسمیت بشناسند و به صدای آنها گوش دهند تا راههای اتفاق و وفاق را هموار سازند.

اکثریت جامعه، به وضوح دارد خواست‌ها و آرزوها و ظرفیت‌های خود را عیان می‌سازد. هنر دولتمردان آن نیست که نادیده بگیرند و این گرمای حیات بخش را خاموش کنند. باید با تأنی و احترام، بکوشند و با صدق و منطق ملت را در جریان مشکلات و خطرات قرار دهند. اگر ملت و مردم چیزی را بخواهند، به‌دست می‌آورند و هر آنکه در مسیر تقابل گیرد، سرنوشت غم‌انگیز و رقت‌باری خواهد داشت.

سخن آخر آن‌که علل گسست‌ها و فقدان رضایت اجتماعی، ممکن است ظاهراً نشانه و بروز عینی نداشته باشد، اما تکیه‌گاه دولت‌ها و حکومت‌ها را در لحظات بحرانی و حساس، سست خواهد کرد. علاوه بر آن، فرقه‌ها و اقلیت‌های تنگ‌نظر یا طماع را فعال ساخته و در غیاب آرای اکثریت، به قدرت و ثروت مسلط خواهد کرد. رفع این مشکل بزرگ، نیازمند شکیبایی و بازآوردن افراد مجرّب و محبوب به میان مردم و فراگیر ساختن ادبیات مطلوب جامعه است. مردم اگر احساس کنند که با صدق و احترام صدایشان شنیده می‌شود، سخت‌ترین مشکلات را هم تحمل می‌کنند و در لحظات سخت مانند جنگ و تحریم، از مملکت و دولت با جان و دل دفاع خواهند کرد.