عرفان حاج بابایی؛ تیم فوتبال امید ایران اصلا شرایط جالبی ندارد. ضرب الاجل وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک رو به اتمام است و هنوز فدراسیونی ها برای انتخاب سرمربی این تیم جهت شرکت در بازی های آسیایی به توافق نرسیده اند. با این حال، باز هم تاکتیک فرار به جلو، دم دستی ترین و ساده ترین راهکار برای پاسخگو نبودن است. حبیب کاشانی که همانند دوره های گذشته، مدیریت تام و تمام تیم امید را برعهده گرفته، پس از پایان جلسه ناموفق با اهالی فدراسیون فوتبال و سرمربی تیم ملی برای انتخاب سکاندار تیم امید، با بی اعتنایی به خبرنگاران، نه تنها پاسخ قابل قبولی به سوالات مهم آن ها نمی دهد، بلکه حتی حاضر نشد از ماشین پیاده شود و برای لحظاتی، با احترام و در موضع برابر با آن ها گفت و گو کند.

او، از صبح سر پا بودنش را بهانه می کند و تلاش می کند تا خیلی زود از محاصره خبرنگاران فرار کند. حالا یک سوال؛ مگر آن خبرنگار که برای پوشش این جلسه، چند ساعت منتظر مانده، سر پا نبوده؟ بدون هیچ جای مناسبی برای نشستن یا پذیرایی و یا هیچ امکانات دیگری. حالا چه کسی بیشتر مستحق است که از خستگی اش گله کند؟ بعد هم مگر پاسخگویی، دوشادوش مسئولیت داشتن نیست؟ مگر خبرنگاران رسانه ها و افکار عمومی چیزی جز احترام و پاسخگویی را انتظار دارند؟ کاشانی اما این چیزها چندان برایش اهمیتی ندارد و حتی در حالت نشسته درون ماشین هم صلاح نمی داند پاسخ خبرنگاران را بدهد و آن ها را به آقای نبی حواله می دهد درحالی که خبرنگاران مستقیما از خود او سوال داشتند نه از نبی.
در هر صورت، کاشانی و امثالهم فراموش نکنند که احترام و تعامل باید امری دو جانبه و دو طرفه باشد و اگر بنا باشد تا یکی از طرفین بنا به صلاحدید شخصی خودش این احترام و تعامل را زیر پا بگذارد، آن گاه از طرف مقابل هم نمی تواند چنین توقعی داشته باشد.

منبع خبر : https://www.jamaran.news