حسن یزدانی ستاره کشتی آزاد ایران و جهان و دارنده ۹ مدال مسابقات جهانی و المپیک روز جمعه در بیمارستان بهمن تهران با حمایت فدراسیون پزشکی ورزشی تحت عمل جراحی موفقیت‌آمیز قرار گرفت. آسیب‌دیدگی که قبل از رقابت‌های جهانی صربستان و بازی‌های آسیایی هانگژو گریبانگیر این ستاره کشتی شده بود دلیل این جراحی عنوان شد. درنهایت با تصمیم تیم متخصص پزشکی یزدانی ۱۰ ماه مانده به شروع المپیک پاریس کتف راست خود را جراحی کرد! 

به گزارش روزنامه اعتماد، حسن پس از عملی که با موفقیت همراه بود گفته آسیب‌‌دیدگی قبلی از ناحیه کتف داشتم که دو یا سه ماه مانده به مسابقات جهانی برای من اتفاق افتاد و بعد از مسابقات جهانی تصمیم گرفتیم کتفم را عمل کنم. 

با این حال از روز گذشته یک سوال بین اهالی کشتی شکل گرفته: چرا این اتفاق در همان زمان رخ نداد تا قهرمان ما زودتر عملش را انجام دهد؟ چرا او فشار حضور در بازی‌های آسیایی را تنها یکی، دو هفته پس از رقابت جهانی تحمل کرد؟ که چه بشود؟! البته که قهرمانی در بازی‌های آسیایی با دوبنده تیم ملی افتخار بزرگی برای یک ورزشکار است و مردم را هم خوشحال می‌کند اما به چه قیمتی؟ 

سوال اینجاست که نمی‌شد در وزن یزدانی یک کشتی‌گیر جوان را به هانگژو فرستاد؟‌ اصلا مدال طلای بازی‌های آسیایی مهم است یا افزایش شانس برای قهرمانی در المپیک؟ 

کاروان ایران با ۲۸۵ ورزشکار در نوزدهمین دوره بازی‌های آسیایی شرکت کرد و درنهایت با ۱۳ طلا، ۲۱ نقره و ۲۰ برنز و مجموع ۵۴ مدال در رده هفتم توزیع مدال قرار گرفت و اگر به جای ۱۳ مدال، یک مدال طلای یزدانی را کسر کنیم با ۱۲ مدال طلا فقط یک رده سقوط می‌کردیم و در رده هشتم بازی‌ها قرار می‌گرفتیم و این در هر صورت بد بود. یعنی با کسب رتبه هفتم عملکرد بد کاروان ایران بهتر نشد! 

از طرفی با درنظر گرفتن فاصله مدال‌های طلا با تیم ششم امکان اینکه در جایگاه ششم قرار بگیریم هم شدنی نبود پس تفاوت چندانی بین هفتمی و هشتمی کاروان ایران در هانگژو نبود که بخواهیم قهرمانی المپیکی را با وجود مصدومیت به این رقابت‌ها ببریم.

 شاید مخالفان این مطلب بگویند حسن یزدانی با طلای این مسابقات پاداش گرفت اما آیا پرافتخارترین کشتی‌گیر تاریخ ما معطل ۹۰۰ میلیون تومان پاداش این مسابقات بود؟ اگر این باشد که البته بعید هم نیست باید بگوییم وای به حال ورزش ایران که قهرمان ملی ایران به بهای 900 میلیون آینده ورزشی‌اش را دچار خطر می‌کند. 

با درنظر گرفتن اینکه فقط ۱۰ ماه به شروع بازی‌های المپیک باقی مانده و با توجه به اینکه یزدانی فقط ۴ ماه برای رسیدن به این بازی‌ها زمان دارد به جز اظهار امیدواری و انرژی مثبت دادن کاری از دست ما برنمی‌آید، آن‌هم وقتی می‌دانیم تنها رقیب مهم حسن یزدانی، دیوید تیلور است که در حالت عادی هم شکست دادنش کار بسیار سختی است.  

اما چه خوب بود که برای حضور در مسابقات اولویت‌بندی را مدنظر قرار می‌دادیم. ارزش کسب مدال در بازی‌های المپیک با بازی‌های آسیایی به هیچ ‌عنوان قابل مقایسه نیست. در بسیاری از کشورهای پیشرفته حضور در مسابقات قاره‌ای را مقدمه‌ای برای شرکت پرقدرت در رقابت‌های جهانی می‌دانند و زیر بار ریسک کردن با سلامتی قهرمانان خود نمی‌روند. از طرفی کاروان ورزشی ایران معمولا در بازی‌های آسیایی بیش از اندازه به رشته‌های مدال‌آوری مثل کشتی و وزنه‌برداری و چند رشته خاص دیگر امید بسته است. با نگاهی ‌به ‌نوزده دوره از این ‌مسابقات هم‌ به ‌این ‌مهم پی می‌بریم ‌که اگر ‌کشتی در این مسابقات حضور نداشته باشد، ممکن بود ورزش ما بین ده، پانزده کشور اول‌ بازی‌ها هم قرار نگیرد! در هر صورت همان‌طور که ‌اول این ‌مطلب نوشتیم یک رده بالا و پایین در این مسابقات تاثیر چندانی در نگاه افکار عمومی و‌ ورزش‌دوستان به ورزش‌مان نداشت و می‌شد اولویت‌ را سلامت ورزشکار قرار داد.