رومیان باستان استادان معماری و مهندسی بودند که شاید مشهورترین هنرشان را بتوان در مهندسی قنات‌ها مشاهده کرد. مهندسان ساختمان روم باستان، یک فرمول جادویی برای استحکام بنا‌ها داشتند. آن‌ها از بتنی مشهور به بتن پوزولانی استفاده می‌کردند؛ بتنی فوق‌العاده بادوام که به سازه‌های رومی استحکامی باورنکردنی داده است. خواص این بتن به طور کلی به مواد تشکیل دهنده آن نسبت داده می‌شود: پوزولانا، مخلوطی از خاکستر آتشفشانی که نام آن از شهر ایتالیایی «Pozzuoli» (جایی که ذخایر قابل توجهی از آن یافت می‌شود) و آهک. هنگامی که این دو ماده با آب مخلوط می‌شوند، بتنی قوی از این واکنش شیمیایی حاصل می‌شود.